Εγώ, το κοκορέτσι

Είμαι το πασχαλινό έδεσμα που από την πρώτη στιγμή που έρχεσαι σε επαφή μαζί του, είτε το αγαπάς, είτε το μισείς. Ή απλώς αγαπάς να το μισείς. Όπως και να έχει, απαρατήρητο δεν πέρασα, ούτε και θα περάσω. Εδώ ολόκληρη ευρωπαϊκή επιτροπή εξέδωσε ειδική οδηγία για την αφεντιά μου, υπάρχει περίπτωση να μη διεγείρω και μόνο με το κρατσανιστό, καπνοκαπνισμένο περίβλημα μου τους σιελογόνους αδένες σου; Έλα τώρα. Αφού σ’ αρέσουν τα απαγορευμένα (βλ. ντόπινγκ)
Κι εγώ οφείλω να κρύβομαι σε κατακόμβες, να διακινούμαι με συνθηματικά, να τρώγομαι με βιαστικές μπουκιές, μην τυχόν και πλακώσει το υγειονομικό και πάρει ο εξαποδώ κι εμένα κι εκείνον που τόλμησε να με παρασκευάσει. Έχω αρχίσει να γίνομαι κομπλεξικό! Θα κατσιάσω στο τέλος! Ντρέπομαι για τα αγνά υλικά μου (εντεράκια, συκωτάκια, καρδιές), τη ζουμερή εμφάνιση μου, την πρωτόγονη, όλο λιπαρά γεύση μου. Παλιά ήταν λίγο καλύτερα, με αντιμετώπιζαν καχύποπτα μόνο για τα limit up που θα μπορούσα να προκαλέσω στις τιμές της χοληστερίνης και του ουρικού οξέος. Τώρα, το πράγμα προχώρησε. Ήρθε η κοινοτική οδηγία και με ισοπέδωσε. Όχι το ξέρω. Δεν φτιάχτηκα για αυτή τη ζεν εποχή των βιολογικών ραπανιών και του αντιξειοδωτικού πράσινου τσαγιού. Αναπολώ τις εποχές που υπερήφανο, γεμάτο κλεφταρματολοσύνη γύριζα ώρες ατελείωτες πάνω σε μια σούβλα, σε ψηλότερη και πιο περίοπτη θέση πάντα, από τη γαρδούμπα και το σπληνάντερο, περιμένοντας νωχελικά να τέρψω τον ουρανίσκο του κάθε καλοφαγά, wannabe καρδιοπαθή με τρία μπάιπας (ίσως και μπαλονάκι).
Τότε όμως ήμουν ένας πρώτης τάξεως μεζές που έριχνε γέφυρες ανάμεσα στην ελληνική λεβεντιά και στο αναστάσιμο πνεύμα της γιορτής. Καμιά φορά βλέπω στα όνειρά μου ολόκληρες ορδές ανθρώπων να τυλίγουν με μονομανία, σχεδόν ως άλλες εργατικές μελισσούλες το εντεράκι γύρω από τις καρδιές, τα πνευμόνια, τις συκωταριές. Και ύστερα άξαφνα ξυπνώ και βρίσκομαι σε έναν άπονο κόσμο, όπου ακόμη και αυτοί οι λίγοι που με αναζητούν, αυτοί οι σύγχρονοι αντιστασιακοί, αντικαθεστωτικοί λιχούδηδες, το κάνουν άτολμα και με τακτ, θα έλεγε κανείς. Όχι δεν μου αξίζει το τακτ. Τι είμαι δηλαδή; Κανένα ξενέρωτο, φλώρικο σούσι; Ήμαρτον πια!!!
Ευτυχώς που ερχονται και αυτές οι αγιες μερες του πασχα και ξεφεύγω λιγο από την κλεισούρα και την απαξίωση. Ναι, ναι, βλέπεις, τότε ξεχνάς πως κάποτε με παραμέρισες, γιατί δήθεν ήθελες να είσαι fit και νομοταγής, και μου δίνεις και καταλαβαίνω. Με αναγκάζεις να συναγελάζομαι με κόκκινα, κακόγουστα αυγά, με βάζεις δίπλα σε εκείνο το πτώμα του αρνιού που κάποιος σου είπε ότι πρέπει να καταβροχθίσεις ολόκληρο, με τρώς με τόση λαιμαργία (περισσότερη και απ’ όση είχε ό Κρόνος για τα παιδιά του), διότι ξέρεις πως οι δυο μας θα ανταμώσουμε ξανάμετά από ένα χρόνο. Αν θες, ωστόσο, να εξιλεωθείς στ’ αλήθεια, ένα πράγμα σου ζητώ. Φτιάξε μου ένα γκρουπ υποστήριξης στο Facebook. Φταίω που δεν γεννήθηκα γκουρμέ; Δεν φταίω. Δώσε μου άλλη μια ευκαιρία. Χάρη σου το ζητώ.